Þegar Bjartur kemur heim úr förum
sínum kemur hann að eiginkonu sinni látinni. Mér fannst viðbrögð
hans Bjarts ekki vera mjög góð. Mér fannst það koma svolítið
þannig út eins og hann væri ekkert að drífa sig að láta vita
af andláti konu sinnar og fæðingu barns hennar. Heldur fer Bjartur
á næsta bæ og byrjar á því að tala um það sem honum var
kærast, sauðkindina. Bjartur viðurkennir þó að það sé ekki
hans sterkasta hlið að tala um mannfólk og mér finnst það
svolítið sína að þó svo að Bjartur sé þrjóskur er hann líka
veðvitaður um eigin hæfileika og veikleika. Það kemur að mínu
mati líka fram þegar kona frá Útirauðsmýri kemur að endurlífga
barnið. Þar veit Bjartur lítið um það sem er í gangi og
neyðist til að víkja með skottið milli lappanna, sjálfstæða
manninum til mikillar gremju.
Það sem ég tók einna helst eftir í
jarðarför Rósu var hversu vel Halldór lýsir sorg Þórðar.
Persónlega var þessi sena mjög tilfinningarík og ég las nokkrar
blaðsíður í þessum kafla tvisvar af því að þær voru svo
flottar.
Þó að það sé fátt skondið við
jarðarfarir fannst mér svolítið fyndið að það áhugaverðasta
sem fólkið gat talað um, í bæði brúðkaupi og jarðarför
Rósu, voru bandormar. Það var alla vega ekki miklum tíma eytt í
að ræða ævi og störf hinnar látnu, sem er í raun og veru
sorglegt því mér fannst að Rósa ætti betra skilið.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli