Stórviðburðir

Athugið: Í þessari færslu verður oft talað um ,,Atvikið“. Um talað atvik má finna á blaðsíðu 233. Takk fyrir athylgina og góða skemmtun!

Ákveðin spenna hefur verið ríkjandi á milli Bjarts og Ástu Sóllilju, aðallega vegna þess að hún horfir á hann sem einhverskonar ofurmenni. Í mínum augum sýnir Ásta Sóllilja einkenni Ödipusarduldar (kannski öfgafullt dæmi en sýndu biðlund).

Þegar ég las Atvikið í fyrsta skipti fannst mér vera allt of mikil kynferðisleg spenna í gangi, Ásta snýr sér að honum og horfir á uppeldisfaðir sinn sem hann sé svo stór og sterkur (greinlega laðast hún að honum). Svo hreyfir Bjartur sig og kemur við líf hennar. Ásta Sóllilja er náttúrulega bara lítið stelpa sem er að kynnast sínum líkama og vissi líklegast ekki að hún gæti fundið svona til á þessum stað. Ásta er hins vegar ekkert að ýta hendinni hans Bjarts í burtu, heldur grípur í hann full losta og ,,...einmitt á þessu augnabliki, þegar hún var búin að gleyma öllu nema honum, þá – hratt hann henni frá sér og steig frammúr rúminu.“ (bls. 234) Persónulega finnst mér þetta vera svolítið erótískt og lostafullt hjá henni Ástu, en mér fannst augljóst og ekkert vafamál að Bjartur var sofandi allan tímann og vaknaði við það að Ásta grípur svona í hann. Þess vegna fannst mér svo gaman í réttarhöldunum um daginn, mér finnst gaman að rökræða (kannski voru rökin okkar um daginn kannski ekkert til að hrópa húrra fyrir en þetta var engu að síður gaman að selja skoðanir sínar á þennan hátt).

Hellingur sem ég get talað um meira en ég á eitthvað rosalega erfitt með að tjá mig en meira um að á eftir.