1. Teljið upp allar mögulegar og ómögulegar lygar í sögunni.
- Allir ljúga um allt. Til dæmis er lýsing Baldurs á foreldrum sínum ekki trúverðug og sögumaðurinn lýgur að Baldri um að hafa verið í Mosó. Frændi sögumannsins laug svo líka að honum hvað varðar gjörðir sínar um kvöldið.
2. Hver lýgur mest? Er einhver sem lýgur ekkert í sögunni?
- Foreldrar Baldurs ljúga um hvar þau voru, með hverjum þau voru og hverja þau sáu. Ég krýni þau lygakongunshjón sögunnar. Það er spurning hvort einhver ljúgi ekkert í sögunni. Lýgur einhver einhvern tíma yfir höfuð?
3. Hver er alvarlegasta lygin?
- Ég veit ekki hvort einhver staðhæfing í þessari sögu sé lygi yfir höfuð en ef einhver laug til að hylja glæp, þá finnst mér sú lygi alvarlegust.
4. Trúverðugasta persónan?
- Krakkinn sem hangir inn í herbergi allan tíman er líklegast trúverðugasta persóna sögunnar.
5. Hver er hin raunverulega saga? Er hún til?
- Já, eitthvað hlýtur að hafa gerst. Ég held að sögumaður hafi tekið bensín í Mosó og verið svo skakkur að hann man ekki eftir að hafa séð foreldra Baldurs. Baldri vantar gleraugu, hann heldur að foreldrar sínir séu eitthvað allt annað fólk og foreldrarnir voru bara heima að spila félagsvist.
6. Hvert er þema sögunnar?
- Lygar og minnið.
7. Póstmódernísk einkenni?
- Enginn rökrétt atburðarrás. Atburðarrás sögunnar gæti gerst en samt gæti hún ekki gerst. Ósamræmi og endalausir lygar gera frásögnina að algjörum hrærigraut.
föstudagur, 29. nóvember 2013
Hendi Krists
Morgunsólin kyssti Grafarvoginn einn svalan vordag. Vogurinn glitraði, börn á leið í skóla. Örfáir bílar rúlluðu hljótt á malbikinu. Í sundlaug Grafarvogs komu lág hljóð úr bláu rennibrautinni: ,,Urgghh." Hávaxinn, feitlaginn maður klöngraðist hægt út úr bláu rennibrautinni. ,,Jæja..." Hann renndi upp buxnaklaufinni og reyndi að laga stutta, brúna hárið. Hann hoppaði að einstakri fimi yfir grindverkið og hóf leit af mat. Hann gekk sína vanalegu leið um kirkjugarðinn, í átt að Spönginni. Hann hreinsaði upp allt rusl á leiðinni. ,,Hvað á þetta að þýða? Þrífur enginn hérna?" hugsaði hann upphátt. Hann greip alla plastpoka, áldósir og skrapaði tyggjó af götunni. ,,Hérna, kallinn minn," sagði hann og rétti steininum í vasa sínum eitt tyggjó. Steinninn sýndi þakklæti sitt með lágu mali. Hann fór sem stormsveipur yfir öll beð, legsteina og grafhýsi. Hann vissi ekki að hann væri ekki einn.
Stuttur og feitur maður í leðurjakka stóð hjá einum legsteini. Hann gekk nær og nær hávaxna manninum með stutta, brúna hárið. Maðurinn í leðurjakkanum nam staðar um fimm metrum frá hávaxna manninum og kallaði: ,,Kristmundur Sverrir?" Eftir langa þögn kom Kristmundur út úr sér: ,,...Uuu, já. Hver ert þú?" Maðurinn í leðurjakkanum hló lágt og dró sólgleraugun af nefinu. ,,Ég er sá sem ætlar að gera þig að hetju."
Kristmundur fór með þessum dularfulla manni inn í einkaþotuna hans. ,,Hver ertu?" Kristmundur spurði og leit í kringum sig, það rann gull niður eftir gangi flugvélarinnar. ,,Ég er fyrrverandi leikari sem hætti að leika eftir að ég fann upp Va-poo-rize, efni sem lætur hundaskít hverfa. Ég er Jack Black!" ,,Okei, kúl," sagði Kristmundur og bætti svo við: ,,Hvert erum við að fara?" ,,Hvernig lýst þér á að fara í snöggt sólbað í Miami, Flórída?" sagði Jack og þotan lækkaði flugið.
Þotan lenti í Flórída og Jack stökk út, teygði úr sér og sneri sér svo snöggt að Kristmundi. ,,Við þurfum að tala saman, hefur þú gaman af körfubolta?" ,,Urgh, ég hata íþróttir!" ,,Ojæja, það er samt ekki eins og þú hafir val um það, við erum að fara á körfuboltaleik!" Kristmundur klöngraðist klaufalega inn í hvíta limmósíu og faratækið þaut af stað. Steinninn í vasa Kristmundar vældi af hræðslu.
Svo virtist sem allir íbúar Miami væru komnir til að horfa á leikinn, svo mikið var af fólki. Jack togaði í nokkra spotta og þeir félagar skutust framhjá öllu fólkinu, framhjá miðasölunni og öryggisgæslunni, alveg inn að vellinum sjálfum. Jack settist niður í þriðju röð en Kristmundur fyrir neðan hann í annarri röð. ,,Af hverju sit ég ekki við hliðina á þér?" spurði Kristmundur. ,,Hann má ekki sjá að ég sé með neinum," sagði Jack sem var aftur búinn að setja upp sólgleraugun. ,,Hver?" spurði Kristmundur og sneri sér að Jack. ,,Ekki horfa á mig!" Jack leit undan og vonaði að Hann hefði ekki séð þá. ,,Ég ætla að þykjast tala í símann og þú ætlar að hlusta, ekki segja neitt bara að hlusta, skilið?" Kristmundur kinkaði lítillega kolli. ,,Gott, gott," sagði Jack og tók upp símann. ,,Þetta sem ég er að fara að segja þér gæti reynst þér erfitt að skilja í fyrstu en ég reyni mitt besta að útskýra. Við búum báðir yfir fornum kröftum, kröftum Krists. Þessir kraftar hafa fyglt mannkyninu síðan Kristur lést á krossinum. Ég bý yfir rödd Krist, ég get látið fólk gera það sem það ég vil að það geri. Til dæmis náði ég þér tiltölulega auðveldlega inn í þotuna mína. Einnig get ég látið fólk frjósa með því að kalla nöfn ofmetinna kvikmynda á það. Þú, Kristmundur, býrð yfir hendi Krists. Þú getur lífgað við dauða hluti með snertingunni einni, til dæmis ert þú með lifandi stein i vasanum!" Kristmundur trúði ekki sínum eigin eyrum. Loksins, loksins skýring á því hvers vegna hann var svona skringilegur. Hann ætlaði að spyrja hversvegna Jack þyrfti á honum að halda en áttaði sig svo á fyrirmælum Jacks. Jack hélt áfram: ,,Ég hef lengi leitað af þér, en sérstaklega þarf ég þig núna. Lionel Messi, sem býr yfir fæti Krists, hefur verið rænt af Honum og við verðum að bjarga Messi áður en Hann nær máttinum. "Hver er Hann?" myndir þú kannski spyrja. Hann er illur og sækist eftir öllum máttum Krists. Hann heitir Kevin Durant." Kristmundi fannst nafnið heldur kunnulegt, hann leit í kring um sig og viti menn Durant var inn á vellinum klæddur í treyju Oklahoma City Thunder. ,,En, ef hann er hér, afhverju erum við þá hér líka?" spurði Kristmundur. Jack Black skorti orð, hann vissi það ekki sjálfur. ,,Góður punktur!" Jack og Kristmundur féllu niður í holu í gólfinu og fluttust aftur út á flugvöll. ,,Til Oklahoma City!" gargaði Jack á flugstjórann.
Heima hjá Durant í Oklahoma var lítið um manninn, enda allt hans fólk í Miami. Jack og Kristmundur gengu að hliðinu. Það var stórt og mikið en Jack vissi nákvæmlega hvað væri til ráða. ,,Kristmundur," hvíslaði Jack. ,,Komdu við hliðið og hugsaðu um Afríku." ,,Afríku?" ,,Já, gerðu það bara!" Kristmundur rétti fram hendurnar og hugsaði um Afríku. Hliðið var lint, byrjaði að hreyfa sig. Allir rimlarnir breyttust í snáka og skriðu í burtu að hræðslu. ,,Vel af sér vikið," sagði Jack og klappaði Kristmundi á öxlina. ,,Leiðin héðan ætti að vera greið niður í kjallara." Jack braut rúðu og stökk inn. Jack vissi nákvæmlega hvert hann átti að fara. ,,Hægri, vinstri, opna þessa hurð," hugsaði hann upphátt. Kristmundur elti hann og starði á þau vægast sagt skrýtnu listaverk sem voru að finna á heimili Durants. ,,Voila, eureka, bingólottó, eða hvað sem þið segið á þessari bannsettri eyju, ég hef fundið hann." Lionel Messi stóð steinrunninn í kjallarahorninu. Kristmundur gekk vandræðalega að steinstyttunni. ,,Hvað viltu að ég geri?" spurði hann svo, ráðþrota. ,,Komdu bara við hann og hugsaðu um fótbolta eða eitthvað svoleiðis." Kristmundur hristi höfuðið. ,,Ég þoli ekki íþróttir!" ,,Þú verður að reyna!" gargaði Jack og Kristmundur sá að það var stutt í að litli maðurinn myndi springa af bræði. Kristmundur kom við Lionel Messi og ímyndaði sér menn að spila fótbolta. Steinstyttan hreyfði fingurna. ,,Það er að virka, haltu áfram!" Jack Black var að deyja úr spenningi. Eftir dálitla stund braust Messi út úr steininum og tók andköf, hann var frjáls. ,,Drífum okkur héðan." Messi dreif sig á fætur og þríeykið hljóp upp stigann aðeins til að finna Kevin Durant standandi inn í stofunni. ,,Ég hittumst aftur, Jack Black." Körfuboltamaðurinn var svo stór að hann gat næstum því komið Messi fyrir í lófanum. ,,Alltaf jafnmikill heiður, Kevin," sagði Jack. Það brann eldur í augum hans, Kevin hafði fyrir 10 árum drepið foreldra hans. Durant hló að hinum aumu mönnum sem stóðu fyrir framan hann. ,,Þið sleppið ekki héðan lifandi." Jack var ekki á því að leyfa Durant að sleppa héðan lifandi heldur. Jack dró andann djúpt inn og öskraði af lífs og sálarkröftum: ,,AVATAR!" Ísklumpur vafði sig utan um risavaxinn líkama Durants og ekkert heyrðist nema dauft, fjarlægt óp körfuboltamannsins. ,,Kláraðu hann Leo," sagði Jack og byrjaði að ganga í átt að þyrlunni sem var fyrir utan. Lionel Messi tók tilhlaup og sparkaði eins fast og hann gat í ísklumpinn sem sprakk í svo marga bita að ekki var hægt að telja þá. ,,Komum," sagði Messi og þríeykið gekk út í síðdegissólina.
Stuttur og feitur maður í leðurjakka stóð hjá einum legsteini. Hann gekk nær og nær hávaxna manninum með stutta, brúna hárið. Maðurinn í leðurjakkanum nam staðar um fimm metrum frá hávaxna manninum og kallaði: ,,Kristmundur Sverrir?" Eftir langa þögn kom Kristmundur út úr sér: ,,...Uuu, já. Hver ert þú?" Maðurinn í leðurjakkanum hló lágt og dró sólgleraugun af nefinu. ,,Ég er sá sem ætlar að gera þig að hetju."
Kristmundur fór með þessum dularfulla manni inn í einkaþotuna hans. ,,Hver ertu?" Kristmundur spurði og leit í kringum sig, það rann gull niður eftir gangi flugvélarinnar. ,,Ég er fyrrverandi leikari sem hætti að leika eftir að ég fann upp Va-poo-rize, efni sem lætur hundaskít hverfa. Ég er Jack Black!" ,,Okei, kúl," sagði Kristmundur og bætti svo við: ,,Hvert erum við að fara?" ,,Hvernig lýst þér á að fara í snöggt sólbað í Miami, Flórída?" sagði Jack og þotan lækkaði flugið.
Þotan lenti í Flórída og Jack stökk út, teygði úr sér og sneri sér svo snöggt að Kristmundi. ,,Við þurfum að tala saman, hefur þú gaman af körfubolta?" ,,Urgh, ég hata íþróttir!" ,,Ojæja, það er samt ekki eins og þú hafir val um það, við erum að fara á körfuboltaleik!" Kristmundur klöngraðist klaufalega inn í hvíta limmósíu og faratækið þaut af stað. Steinninn í vasa Kristmundar vældi af hræðslu.
Svo virtist sem allir íbúar Miami væru komnir til að horfa á leikinn, svo mikið var af fólki. Jack togaði í nokkra spotta og þeir félagar skutust framhjá öllu fólkinu, framhjá miðasölunni og öryggisgæslunni, alveg inn að vellinum sjálfum. Jack settist niður í þriðju röð en Kristmundur fyrir neðan hann í annarri röð. ,,Af hverju sit ég ekki við hliðina á þér?" spurði Kristmundur. ,,Hann má ekki sjá að ég sé með neinum," sagði Jack sem var aftur búinn að setja upp sólgleraugun. ,,Hver?" spurði Kristmundur og sneri sér að Jack. ,,Ekki horfa á mig!" Jack leit undan og vonaði að Hann hefði ekki séð þá. ,,Ég ætla að þykjast tala í símann og þú ætlar að hlusta, ekki segja neitt bara að hlusta, skilið?" Kristmundur kinkaði lítillega kolli. ,,Gott, gott," sagði Jack og tók upp símann. ,,Þetta sem ég er að fara að segja þér gæti reynst þér erfitt að skilja í fyrstu en ég reyni mitt besta að útskýra. Við búum báðir yfir fornum kröftum, kröftum Krists. Þessir kraftar hafa fyglt mannkyninu síðan Kristur lést á krossinum. Ég bý yfir rödd Krist, ég get látið fólk gera það sem það ég vil að það geri. Til dæmis náði ég þér tiltölulega auðveldlega inn í þotuna mína. Einnig get ég látið fólk frjósa með því að kalla nöfn ofmetinna kvikmynda á það. Þú, Kristmundur, býrð yfir hendi Krists. Þú getur lífgað við dauða hluti með snertingunni einni, til dæmis ert þú með lifandi stein i vasanum!" Kristmundur trúði ekki sínum eigin eyrum. Loksins, loksins skýring á því hvers vegna hann var svona skringilegur. Hann ætlaði að spyrja hversvegna Jack þyrfti á honum að halda en áttaði sig svo á fyrirmælum Jacks. Jack hélt áfram: ,,Ég hef lengi leitað af þér, en sérstaklega þarf ég þig núna. Lionel Messi, sem býr yfir fæti Krists, hefur verið rænt af Honum og við verðum að bjarga Messi áður en Hann nær máttinum. "Hver er Hann?" myndir þú kannski spyrja. Hann er illur og sækist eftir öllum máttum Krists. Hann heitir Kevin Durant." Kristmundi fannst nafnið heldur kunnulegt, hann leit í kring um sig og viti menn Durant var inn á vellinum klæddur í treyju Oklahoma City Thunder. ,,En, ef hann er hér, afhverju erum við þá hér líka?" spurði Kristmundur. Jack Black skorti orð, hann vissi það ekki sjálfur. ,,Góður punktur!" Jack og Kristmundur féllu niður í holu í gólfinu og fluttust aftur út á flugvöll. ,,Til Oklahoma City!" gargaði Jack á flugstjórann.
Heima hjá Durant í Oklahoma var lítið um manninn, enda allt hans fólk í Miami. Jack og Kristmundur gengu að hliðinu. Það var stórt og mikið en Jack vissi nákvæmlega hvað væri til ráða. ,,Kristmundur," hvíslaði Jack. ,,Komdu við hliðið og hugsaðu um Afríku." ,,Afríku?" ,,Já, gerðu það bara!" Kristmundur rétti fram hendurnar og hugsaði um Afríku. Hliðið var lint, byrjaði að hreyfa sig. Allir rimlarnir breyttust í snáka og skriðu í burtu að hræðslu. ,,Vel af sér vikið," sagði Jack og klappaði Kristmundi á öxlina. ,,Leiðin héðan ætti að vera greið niður í kjallara." Jack braut rúðu og stökk inn. Jack vissi nákvæmlega hvert hann átti að fara. ,,Hægri, vinstri, opna þessa hurð," hugsaði hann upphátt. Kristmundur elti hann og starði á þau vægast sagt skrýtnu listaverk sem voru að finna á heimili Durants. ,,Voila, eureka, bingólottó, eða hvað sem þið segið á þessari bannsettri eyju, ég hef fundið hann." Lionel Messi stóð steinrunninn í kjallarahorninu. Kristmundur gekk vandræðalega að steinstyttunni. ,,Hvað viltu að ég geri?" spurði hann svo, ráðþrota. ,,Komdu bara við hann og hugsaðu um fótbolta eða eitthvað svoleiðis." Kristmundur hristi höfuðið. ,,Ég þoli ekki íþróttir!" ,,Þú verður að reyna!" gargaði Jack og Kristmundur sá að það var stutt í að litli maðurinn myndi springa af bræði. Kristmundur kom við Lionel Messi og ímyndaði sér menn að spila fótbolta. Steinstyttan hreyfði fingurna. ,,Það er að virka, haltu áfram!" Jack Black var að deyja úr spenningi. Eftir dálitla stund braust Messi út úr steininum og tók andköf, hann var frjáls. ,,Drífum okkur héðan." Messi dreif sig á fætur og þríeykið hljóp upp stigann aðeins til að finna Kevin Durant standandi inn í stofunni. ,,Ég hittumst aftur, Jack Black." Körfuboltamaðurinn var svo stór að hann gat næstum því komið Messi fyrir í lófanum. ,,Alltaf jafnmikill heiður, Kevin," sagði Jack. Það brann eldur í augum hans, Kevin hafði fyrir 10 árum drepið foreldra hans. Durant hló að hinum aumu mönnum sem stóðu fyrir framan hann. ,,Þið sleppið ekki héðan lifandi." Jack var ekki á því að leyfa Durant að sleppa héðan lifandi heldur. Jack dró andann djúpt inn og öskraði af lífs og sálarkröftum: ,,AVATAR!" Ísklumpur vafði sig utan um risavaxinn líkama Durants og ekkert heyrðist nema dauft, fjarlægt óp körfuboltamannsins. ,,Kláraðu hann Leo," sagði Jack og byrjaði að ganga í átt að þyrlunni sem var fyrir utan. Lionel Messi tók tilhlaup og sparkaði eins fast og hann gat í ísklumpinn sem sprakk í svo marga bita að ekki var hægt að telja þá. ,,Komum," sagði Messi og þríeykið gekk út í síðdegissólina.
sunnudagur, 17. nóvember 2013
Skammtafræði
Málningardós liggur á stéttarbrúninni,
liturinn lekur út.
Ég reyni að þrífa litinn upp.
En þar sem ég hef ekkert nema heftara
gengur það frekar illa.
Núna kæmi sér vel að hafa hlustunarpípu.
---
Í fyrra erindinu er lýst ákveðum aðstæðum og ég geri mitt besta í að laga ástandið.
Í seinna erindinu held ég að hlustunarpípa sé lausn á vandamálum mínum. Ég geri mér ekki grein fyrir því að hlustunarpípa er ekkert betri en heftari í að hreinsa upp málningu. Þess vegna á maður bara að sætta sig við það sem maður hefur og vinna með það.
liturinn lekur út.
Ég reyni að þrífa litinn upp.
En þar sem ég hef ekkert nema heftara
gengur það frekar illa.
Núna kæmi sér vel að hafa hlustunarpípu.
---
Í fyrra erindinu er lýst ákveðum aðstæðum og ég geri mitt besta í að laga ástandið.
Í seinna erindinu held ég að hlustunarpípa sé lausn á vandamálum mínum. Ég geri mér ekki grein fyrir því að hlustunarpípa er ekkert betri en heftari í að hreinsa upp málningu. Þess vegna á maður bara að sætta sig við það sem maður hefur og vinna með það.
sunnudagur, 3. nóvember 2013
Myrkrið
Heill heimur,
ógnarstór óvissa,
umvafinn í dimma og dularfulla
slæðu.
Svo langt sem augað eygir, ekkert nema slæðan,
hinn algeri gleypir lífs og náttúru.
Það er sem allt fari, ekkert verður eftir,
ekkert sleppur.
Samt skilar slæðan öllu ósnertu.
Samt sem áður er vonarglæta,
ljós í fjarska sem færist nær.
--
Ég veit ekki hvernig ég á að útskýra...
Ég var bara að horfa út um gluggan, inn í myrkrið sem blasti þar við, og púff.
Einhverjar pælingar um skammdegisþunglyndi og erfiða tíma sem allir ganga í gegnum og í lokin er ég bara að minna á að svoleiðis er bara tímabundið.
Ég leit út um gluggan og þar sem áður var Esjan og fjörðurinn og nú var ekkert nema myrkur. Þar sem ég vissi lítið um hvað annað ég gæti skrifað um henti ég í eitt dimmt myrkursljóð. Voðalega lítið annað hægt að segja.
Jón out!
ógnarstór óvissa,
umvafinn í dimma og dularfulla
slæðu.
Svo langt sem augað eygir, ekkert nema slæðan,
hinn algeri gleypir lífs og náttúru.
Það er sem allt fari, ekkert verður eftir,
ekkert sleppur.
Samt skilar slæðan öllu ósnertu.
Samt sem áður er vonarglæta,
ljós í fjarska sem færist nær.
--
Ég veit ekki hvernig ég á að útskýra...
Ég var bara að horfa út um gluggan, inn í myrkrið sem blasti þar við, og púff.
Einhverjar pælingar um skammdegisþunglyndi og erfiða tíma sem allir ganga í gegnum og í lokin er ég bara að minna á að svoleiðis er bara tímabundið.
Ég leit út um gluggan og þar sem áður var Esjan og fjörðurinn og nú var ekkert nema myrkur. Þar sem ég vissi lítið um hvað annað ég gæti skrifað um henti ég í eitt dimmt myrkursljóð. Voðalega lítið annað hægt að segja.
Jón out!
Vísaðu mér veginn
Ég ligg hreyfingarlaus í malbikinu og hugsa. Það er í raun ekkert annað sem ég get gert. Gott er í veðri, heiðskýr himinn, lognið svo svakalegt að fuglarnir fljúga ekki einu sinni. Þetta er eins og góður laugardagsmorgunn, þar sem engin ástæða er til þess að fara á fætur. Þess vegna kýs ég að liggja hér um stund.
Skyndilega heyri ég létt fótatak. Jesús Kristur stendur mér við hlið.
"Sælir," segi ég. "Má bjóða þér sæti?"
Kristur brosir að mér og tyllir sér. Ég reyni að hagræða mér aðeins svo ég sjái hann betur, en það er svo erfitt að ég hætti við. Ég næ þó að snúa höfðinu að honum, og brosi.
"Gullfallegur dagur í dag," segir Kristur. "Er það kannski þér að þakka?" segi ég glettinn. "Tjaah, ég veit nú ekki með það…" segir hann og roðnar.
Það kemur smá vandræðaleg þögn, Spurning brennur mér á vörum. Smeykur, en samt ákveðinn spyr ég hinn krossfesta.
"Er ég að spyrja rangan mann ef ég spyr þig hver tilgangur lífsins sé?"
"Þú spyrð réttan mann, en rangrar spurningar." segir K.
Ég hinkra aðeins og leita að réttu orðunum.
"Af hverju er ég hér?"
Kristur dregur andann djúpt.
"Tilgangur minn á þessari jörðu, samkvæmt almenningsáliti, var það að ég átti að vísa fólki veginn."
"Og…er það ekki svo?"
"Smá mistúlkun. Ég átti bara að bera boðskap."
"Nei nú lýguru."
"Ég á ekki að vísa fólki veginn. Sá máttur liggur hjá fólkinu. Fólkið á að vísa veginn, Sinn veg, þinn veg, alla vegi."
Þetta voru heldur djúpar pælingar hjá hinum smurða, og gaf ég mér smá stund til að túlka þau.
"Ok…og…hvað gerði ég þá rangt? Af hverju er ég hér?"
"Þú vísaðir ekki veginn."
"Andskotinn…hvað get ég gert til að laga þetta?"
"Þetta geturu ekki lagað bróðir, og það veistu vel."
Ég finn núna hversu vonlaus málstaður minn er gegn hinum upprisna.
"Er eitthvað sem ég get gert?"
Kristur stendur rólega upp og dustar rykið af kuflinum. Hann klappar mér á öxlina.
"Þú getur bara reynt betur í næsta lífi."
Hann lítur brosandi í kringum sig og skýlir augum sínum frá sólinni. Hann blikkar mig og hverfur á braut. Í fjarska heyrist sírenuvæl.
Á Miklubrautinni eru 2 bílar klesstir saman. Þar loga engin ljós.
Og líka ljóðið sem ég gerði:
Veggir, blár stóll.
Kalt loft frá viftunni í loftinu.
Borð, blýantur.
Hver dagur er eins og
súrt epli sem gefur ekkert eftir.
En að lokum kemur tertan
sem lengi beið eftir þér
og hrífur þig með sér
inn í dúnmjúk ský æðruleysis.
Skyndilega heyri ég létt fótatak. Jesús Kristur stendur mér við hlið.
"Sælir," segi ég. "Má bjóða þér sæti?"
Kristur brosir að mér og tyllir sér. Ég reyni að hagræða mér aðeins svo ég sjái hann betur, en það er svo erfitt að ég hætti við. Ég næ þó að snúa höfðinu að honum, og brosi.
"Gullfallegur dagur í dag," segir Kristur. "Er það kannski þér að þakka?" segi ég glettinn. "Tjaah, ég veit nú ekki með það…" segir hann og roðnar.
Það kemur smá vandræðaleg þögn, Spurning brennur mér á vörum. Smeykur, en samt ákveðinn spyr ég hinn krossfesta.
"Er ég að spyrja rangan mann ef ég spyr þig hver tilgangur lífsins sé?"
"Þú spyrð réttan mann, en rangrar spurningar." segir K.
Ég hinkra aðeins og leita að réttu orðunum.
"Af hverju er ég hér?"
Kristur dregur andann djúpt.
"Tilgangur minn á þessari jörðu, samkvæmt almenningsáliti, var það að ég átti að vísa fólki veginn."
"Og…er það ekki svo?"
"Smá mistúlkun. Ég átti bara að bera boðskap."
"Nei nú lýguru."
"Ég á ekki að vísa fólki veginn. Sá máttur liggur hjá fólkinu. Fólkið á að vísa veginn, Sinn veg, þinn veg, alla vegi."
Þetta voru heldur djúpar pælingar hjá hinum smurða, og gaf ég mér smá stund til að túlka þau.
"Ok…og…hvað gerði ég þá rangt? Af hverju er ég hér?"
"Þú vísaðir ekki veginn."
"Andskotinn…hvað get ég gert til að laga þetta?"
"Þetta geturu ekki lagað bróðir, og það veistu vel."
Ég finn núna hversu vonlaus málstaður minn er gegn hinum upprisna.
"Er eitthvað sem ég get gert?"
Kristur stendur rólega upp og dustar rykið af kuflinum. Hann klappar mér á öxlina.
"Þú getur bara reynt betur í næsta lífi."
Hann lítur brosandi í kringum sig og skýlir augum sínum frá sólinni. Hann blikkar mig og hverfur á braut. Í fjarska heyrist sírenuvæl.
Á Miklubrautinni eru 2 bílar klesstir saman. Þar loga engin ljós.
Og líka ljóðið sem ég gerði:
Veggir, blár stóll.
Kalt loft frá viftunni í loftinu.
Borð, blýantur.
Hver dagur er eins og
súrt epli sem gefur ekkert eftir.
En að lokum kemur tertan
sem lengi beið eftir þér
og hrífur þig með sér
inn í dúnmjúk ský æðruleysis.
sunnudagur, 13. október 2013
Leðurblökulandið
Bat Country - Avenged Sevenfold
"He who makes a beast out of himself, gets rid of the pain of being a man"
Caught here in a fiery blaze, won't lose my will to stay.
I tried to drive all through the night,
The heat stroke ridden weather, the barren empty sights.
No oasis here to see, the sand is singing deathless words to me.
Can't you help me as I'm startin' to burn (all alone).
Too many doses and I'm starting to get an attraction.
My confidence is leaving me on my own (all alone).
No one can save me and you know I don't want the attention.
As I adjust to my new sights the rarely tired lights will take me to new heights.
My hand is on the trigger I'm ready to ignite.
Tomorrow might not make it but everything's all right.
Mental fiction follows me; show me what it's like to be set free.
Can't you help me as I'm startin' to burn (all alone).
Too many doses and I'm starting to get an attraction.
My confidence is leaving me on my own (all alone).
No one can save me and you know I don't want the attention.
So sorry you're not here I've been chained too long my vision's so unclear.
Now take a trip with me but don't be surprised when things aren't what they seem.
Caught here in a fiery blaze, won't lose my will to stay.
These eyes won't see the same, after I flip today.
Sometimes I don't know why we'd rather live than die,
We look up towards the sky for answers to our lives.
We may get some solutions but most just pass us by,
Don't want your absolution cause I can't make it right.
I'll make a beast out of myself, gets rid of all the pain of being a man.
Can't you help me as I'm startin' to burn (all alone).
Too many doses and I'm starting to get an attraction.
My confidence is leaving me on my own (all alone).
No one can save me and you know I don't want the attention.
So sorry you're not here I've been sane too long my vision's so unclear.
Now take a trip with me but don't be surprised when things aren't what they seem.
I've known it from the start all these good ideas will tear your brain apart.
Scared but you can follow me I'm too weird to live but much too rare to die.
,, He who makes a beast out of himself, gets rid of the pain of being a man."
Hérna er vísað í Dr. Samuel Johnson sem fór með þessi fleygu orð fyrir um 250 árum. Hérna er greinilega um að ræða ofurmennisdýrkun þar sem einstaklingur á að hafa sig upp fyrir samfélagið, losa sig við allan sársauka mannkynsins og verða meira en bara einstaklingur.
En hvernig? Jú, með því að ölva sig!
Í laginu er mikið um það að ekkert skipti máli nema núið. Hversdagsleikinn er leiðinlegur og alltof raunverulegur, ekkert varið í hann. Maður á að njóta lífsins á meðan maður getur því það er ekkert allt of langt. Það er frekar mikið um eiturlyfja- og áfengistilvísanir í laginu og mjög vel lýst því hvernig maður sér hlutina þegar maður er undir áhrifum. Að fara í leðurblökulandið er samheiti þess að neyta eiturefna. Eiturefnin veita líka neytendanum það sem hann leitar eftir, frelsið:
,,Tomorrow might not make it but everything's all right.
Mental fiction follows me; show me what it's like to be set free."
Til dæmis er í þessu erindi talað um að við höfum ekki allar lausnirnar í lífinu og þá þýðir ekkert að pæla í því:
,,Sometimes I don't know why we'd rather live than die,
We look up towards the sky for answers to our lives.
We may get some solutions but most just pass us by,
Don't want your absolution cause I can't make it right.
I'll make a beast out of myself, gets rid of all the pain of being a man."
Persónulega dýrka ég lika síðustu línurnar í laginu: ,,I've known it from the start all these good ideas will tear your brain apart. Scared but you can follow me, I'm too weird to live but much too rare to die."
"He who makes a beast out of himself, gets rid of the pain of being a man"
Caught here in a fiery blaze, won't lose my will to stay.
I tried to drive all through the night,
The heat stroke ridden weather, the barren empty sights.
No oasis here to see, the sand is singing deathless words to me.
Can't you help me as I'm startin' to burn (all alone).
Too many doses and I'm starting to get an attraction.
My confidence is leaving me on my own (all alone).
No one can save me and you know I don't want the attention.
As I adjust to my new sights the rarely tired lights will take me to new heights.
My hand is on the trigger I'm ready to ignite.
Tomorrow might not make it but everything's all right.
Mental fiction follows me; show me what it's like to be set free.
Can't you help me as I'm startin' to burn (all alone).
Too many doses and I'm starting to get an attraction.
My confidence is leaving me on my own (all alone).
No one can save me and you know I don't want the attention.
So sorry you're not here I've been chained too long my vision's so unclear.
Now take a trip with me but don't be surprised when things aren't what they seem.
Caught here in a fiery blaze, won't lose my will to stay.
These eyes won't see the same, after I flip today.
Sometimes I don't know why we'd rather live than die,
We look up towards the sky for answers to our lives.
We may get some solutions but most just pass us by,
Don't want your absolution cause I can't make it right.
I'll make a beast out of myself, gets rid of all the pain of being a man.
Can't you help me as I'm startin' to burn (all alone).
Too many doses and I'm starting to get an attraction.
My confidence is leaving me on my own (all alone).
No one can save me and you know I don't want the attention.
So sorry you're not here I've been sane too long my vision's so unclear.
Now take a trip with me but don't be surprised when things aren't what they seem.
I've known it from the start all these good ideas will tear your brain apart.
Scared but you can follow me I'm too weird to live but much too rare to die.
,, He who makes a beast out of himself, gets rid of the pain of being a man."
Hérna er vísað í Dr. Samuel Johnson sem fór með þessi fleygu orð fyrir um 250 árum. Hérna er greinilega um að ræða ofurmennisdýrkun þar sem einstaklingur á að hafa sig upp fyrir samfélagið, losa sig við allan sársauka mannkynsins og verða meira en bara einstaklingur.
En hvernig? Jú, með því að ölva sig!
Í laginu er mikið um það að ekkert skipti máli nema núið. Hversdagsleikinn er leiðinlegur og alltof raunverulegur, ekkert varið í hann. Maður á að njóta lífsins á meðan maður getur því það er ekkert allt of langt. Það er frekar mikið um eiturlyfja- og áfengistilvísanir í laginu og mjög vel lýst því hvernig maður sér hlutina þegar maður er undir áhrifum. Að fara í leðurblökulandið er samheiti þess að neyta eiturefna. Eiturefnin veita líka neytendanum það sem hann leitar eftir, frelsið:
,,Tomorrow might not make it but everything's all right.
Mental fiction follows me; show me what it's like to be set free."
Til dæmis er í þessu erindi talað um að við höfum ekki allar lausnirnar í lífinu og þá þýðir ekkert að pæla í því:
,,Sometimes I don't know why we'd rather live than die,
We look up towards the sky for answers to our lives.
We may get some solutions but most just pass us by,
Don't want your absolution cause I can't make it right.
I'll make a beast out of myself, gets rid of all the pain of being a man."
Í síðastu línunni er greint frá því að til að losna við öll vandamál, þurfi maður bara að ölva sig.
Komdu
Komdu, eftir Davíð Stefánsson, er týpískt nýrómantískt ljóð þar sem ástin er mjög ýkt og yfirdrifin. Ljóðið er ort útfrá sjónarhorni kvenmanns sem hefur greinilega verið svikin af sínum heitelskaða, samanber upphaf ljóðsins: ,,Heitrofi, heitrofi, hrópa ég á þig." Þarna hefur karlinn greinilega rofið einhvern eið og konan er brjáluð.
Svo brjáluð að hún er tilbúin til að gera hvað sem er til að fá hann aftur. Endurtekningin í orðinu: ,,Komdu", leggur áherlsu á örvæntinguna hjá ljóðmælanda. ,,Komdu, ég skal kyssa í þig karlmennsku og þor, hreystina og fegurðina og frelsisins vor. [...] Komdu, ég skal glaðvekja guðseðlið þitt og fáþér að leikfangi fjöreggið mitt." Þetta sýnir vel þann tregafulla söknuð sem ljóðmælandi býr yfir.
Lítið er um myndmál í ljóðinu, þetta er allt bara frekar blátt áfram.
Boðskapur? Tja, kannski að gera alltaf það sem hjartanu er næst, hlusta á insæið þegar það kemur að svona hlutum, ég veit ekki.
Sumir hlutar ljóðsins eru kannski of mikið eins og: ,, ...fá þér að leikfangi fjöreggið mitt." og ,,Ég skal þerra líkama þinn með líninu því, er ég dansaði saklaust og sælust í."
Soldið mikið, Dabbi. Soldið mikið.
Svo brjáluð að hún er tilbúin til að gera hvað sem er til að fá hann aftur. Endurtekningin í orðinu: ,,Komdu", leggur áherlsu á örvæntinguna hjá ljóðmælanda. ,,Komdu, ég skal kyssa í þig karlmennsku og þor, hreystina og fegurðina og frelsisins vor. [...] Komdu, ég skal glaðvekja guðseðlið þitt og fáþér að leikfangi fjöreggið mitt." Þetta sýnir vel þann tregafulla söknuð sem ljóðmælandi býr yfir.
Lítið er um myndmál í ljóðinu, þetta er allt bara frekar blátt áfram.
Boðskapur? Tja, kannski að gera alltaf það sem hjartanu er næst, hlusta á insæið þegar það kemur að svona hlutum, ég veit ekki.
Sumir hlutar ljóðsins eru kannski of mikið eins og: ,, ...fá þér að leikfangi fjöreggið mitt." og ,,Ég skal þerra líkama þinn með líninu því, er ég dansaði saklaust og sælust í."
Soldið mikið, Dabbi. Soldið mikið.
sunnudagur, 6. október 2013
Þegar komið er að leiðarlokum
Ég minnist margs þegar ég hugsa til baka: Hvað ég ætlaði mikið að negla þessa bók, ég hélt að núna myndi þetta vera öðruvísi. Núna myndi ég lesa og lesa eins og ég ætti lífið að leysam sem ég og gerði. Ég man líka hversu mikið ég strögglaði, hvað blaðsíðurnar voru erfiðar á tímapunkti en það er þess virði núna.
Núna er ég bara ánægður, glaður að þetta sé búið en horfi til baka og brosi.
Eins og ég hef áður sagt er ég ekki mikill bókamaður, mig langar að eyða tíma mínum í margt annað en lestur. Það, hins vegar, þýðir ekki að ég geti ekki haft gaman af bókum.... eitthvað bla bla
Það sem ég er að reyna að segja er að ég hafði gaman af sögunni og karakterunum, þó svo að mér sé meinilla við það lesa til lengri tíma, mesta lagi get ég lesið 3 mínútur samfleytt. Ég var á tímabili að pæla í að hætta bara, þetta var hið æsilegasta æfintýr, en eins og Miley Cyrus sagði í laginu The Climb: ,,Ain't about how fast I get there. Ain't about what's waiting on the other side. It's the climb." (Ekki það að ég sé eitthvað að fylgja hennar lífsmottóum, þetta passaði bara svo vel við núna.)
Það var nú allt sem hafði að segja. Mér líkaði svo vel við bókina að ég er mjög forvitinn um hvernig hún sé á ensku, mig langar að vita hvernig mönnum tókst að þýða Laxnessinn, þó að það sé ólíklegt að ég lesi hana á ensku. Ég er aðallega bara stoltur af sjálfum mér fyrir að hafa klárað bókina með sæmd og kannski að þetta hjálpi mér í framtíðinni að hafa klárað svona langa bók, það er aldrei að vita.
Núna er ég bara ánægður, glaður að þetta sé búið en horfi til baka og brosi.
Eins og ég hef áður sagt er ég ekki mikill bókamaður, mig langar að eyða tíma mínum í margt annað en lestur. Það, hins vegar, þýðir ekki að ég geti ekki haft gaman af bókum.... eitthvað bla bla
Það sem ég er að reyna að segja er að ég hafði gaman af sögunni og karakterunum, þó svo að mér sé meinilla við það lesa til lengri tíma, mesta lagi get ég lesið 3 mínútur samfleytt. Ég var á tímabili að pæla í að hætta bara, þetta var hið æsilegasta æfintýr, en eins og Miley Cyrus sagði í laginu The Climb: ,,Ain't about how fast I get there. Ain't about what's waiting on the other side. It's the climb." (Ekki það að ég sé eitthvað að fylgja hennar lífsmottóum, þetta passaði bara svo vel við núna.)
Það var nú allt sem hafði að segja. Mér líkaði svo vel við bókina að ég er mjög forvitinn um hvernig hún sé á ensku, mig langar að vita hvernig mönnum tókst að þýða Laxnessinn, þó að það sé ólíklegt að ég lesi hana á ensku. Ég er aðallega bara stoltur af sjálfum mér fyrir að hafa klárað bókina með sæmd og kannski að þetta hjálpi mér í framtíðinni að hafa klárað svona langa bók, það er aldrei að vita.
sunnudagur, 29. september 2013
Jújú, við sömdum annað lag
http://www.youtube.com/watch?v=GS4tJdc566s
Orð: Brynhildur Ásgeirsdóttir, Arnór Steinn Ívarsson, Jón Pálsson.
Tónar: Brynhildur Ásgeirsdóttir, Jón Pálsson.
Gaul sem hljómar furðu vel: Brynhildur Ásgeirsdóttir, Arnór Grjót.
Gaur sem spilar svo fast á gítarinn að ég skil ekki hvernig hann er ennþá í heilu lagi: Jón Pálsson.
Ég var svolítið leiður fyrir hönd Gvendar og okkur langaði að semja um hann. Hann átti betra skilið auminginn.
Já, annað semi-rólegt reiðilag, þú verður bara að sætta þig við það!
Ég vona að þú skemmtir þér vel!
Orð: Brynhildur Ásgeirsdóttir, Arnór Steinn Ívarsson, Jón Pálsson.
Tónar: Brynhildur Ásgeirsdóttir, Jón Pálsson.
Gaul sem hljómar furðu vel: Brynhildur Ásgeirsdóttir, Arnór Grjót.
Gaur sem spilar svo fast á gítarinn að ég skil ekki hvernig hann er ennþá í heilu lagi: Jón Pálsson.
Ég var svolítið leiður fyrir hönd Gvendar og okkur langaði að semja um hann. Hann átti betra skilið auminginn.
Já, annað semi-rólegt reiðilag, þú verður bara að sætta þig við það!
Ég vona að þú skemmtir þér vel!
Ástir
Ég var búinn að taka eftir því að
það var lítið um ástir í Sjálfstæðu fólki
en einmitt þegar
ég kvartaði yfir ástarskorti í bókinni kemur
hin yndisfríða mær úr Útirauðsmýri og heillar hann Gvend okkar
alveg uppúr skónum.
Þau eiga yndislegar stundir saman og ég hélt
að loksins væri
HKL búinn að snúa þessu ástarleysi við. En
Adam var ekki lengi í Paradís,
þessi drós er fyrr hafði kysst Gvend þóttist nú ekki þekkja
hann. Hann var víst ekki nógu góður fyrir hana, hann hefði átt
að fara til Amríku og vera þar, þá væri hann nógu góður
fyrir hana.
Enn og
aftur vil ég segja að ég er engu nærri því
að botna í kvennmönnum, þrátt fyrir endurteknar tilraunir og
margprófuð vísindi.
Þessi
stelpa var greinilega að leita að einhverju ,,one-night stand“
eins og þeir segja hinumegin við Atlantshafið. En hann Guðmundur
var á öðru máli og kastaði öllu á glæ fyrir ástina, hann
vildi meira. Það er hinsvegar eitthvað sem ég skil fullkomlega.
Það að
hún hafi þverneitað
tilveru hans gerði mig mjög reiðan (vonlausi rómantíkusinn í
mér öskraði af gremju) og að Guðmundur
hafi fórnað öllu fyrir hana en
sitji nú eftir með Bjart í
staðinn fyrir að vera í hinni frjálsu Amríku lét mig finna til
með honum aumingja Gvendi, sem á svo mikið betra skilið.
Ég
bað um þetta og Halldór svaraði svo sannarlega kallinu; en svo
braut hann mig niður.
Vissulega
eru margar gerðir af ástum í bókinni: Bjartur elskar kindur,
mæðginaást Nonna og mömmu hans, einhver
skrýtin spenna milli Bjarts og Ástu Sóllilju, en ekkert sem var
neitt rómantískt og krassandi. Ég
vonaði samt að þetta myndi enda vel fyrir okkar mann, en jæja
svona er lífið.
sunnudagur, 22. september 2013
Raunir Rósu
http://www.youtube.com/watch?v=67bdGFkEtgo
Lag og texti: Brynhildur Ásgeirsdóttir og Jón Pálsson
Söngur: Brynhildur Ásgeirsdóttir
Gítarglamur: Jón Pálsson
Við ákváðum að láta Rósu tala í þessu lagi. Hún var með mjög mikla bælda gremju og hún fékk smá útrás í þessu lagi.
Textinn er í description-inu.
Góða skemmtun!
Lag og texti: Brynhildur Ásgeirsdóttir og Jón Pálsson
Söngur: Brynhildur Ásgeirsdóttir
Gítarglamur: Jón Pálsson
Við ákváðum að láta Rósu tala í þessu lagi. Hún var með mjög mikla bælda gremju og hún fékk smá útrás í þessu lagi.
Textinn er í description-inu.
Góða skemmtun!
Ég að tala um eitthvað sem ég skil ekki
Þessa vikuna datt mér ekkert skemmtilegt í hug til að tala um hér, ég biðst innilegrar afsökunar á því. Aðal orsök þess er hins vegar að ég eyddi heilum degi í að semja lag fyrir þig, með henni Brynhildi.
En hér læt ég einhverja auma færslu flakka:
Ásta Sóllilja, aumingja stelpan, sem er svo forvitin um það sem er að gerast en fær enga fræðslu. Ég er nú enginn sérfræðingur um þessi málefni en það gefur augaleið að hún veit ekkert hvað er að gerast í hennar líkama, hennar hugsunarhætti, hennar sál.
Bjartur var ekki mikið fyrir að upplýsa hana, neitar að sýna henni neitt um samskipti kynjanna og hún er bara ein í miðju svartholsins sem er að vera stelpa á þessum tíma lífsins. Enginn björgunarhringur, engin von.
Nei, djók.
Samt í alvörunni, hún virðist vera ekkert alltof ánægð með hvernig hún lítur út. Eins og þegar hún er í kaupstaðnum, þá virðast stelpurnar vera eins og prinsessur úr ævintýrum hún lítur á sjálfa sig sem einhvern illa gerðan hlut úr sveitinni.
Ég veit heldur ekki hvað er í gangi þegar kennarinn kemur inn í þetta mál. Hann kemur inn í líf barnanna og kennir þeim margt en í lokin á 52. kafla "... seildist hann til lampans, slökti ljósið og tók Ástu Sóllilju." Eins og ekkert væri eðlilegra. Ég veit ekki hvert Laxness er að fara með þetta, á þetta að hafa einhverja æðri merkingu? Ég er svo lélegur í að taka eftir svoleiðís hlutum. En ef maðurinn meinar ekkert með þessu finnst mér fulllangt gengið að hafa kynferðislega misnotkunn gegn barni í sögunni. Ásta náttúrulega er miður sín og heitir því að þetta muni ekki gerast aftur og enginn fái að vita af þessu.
Síðan kemur parturinn sem ég á erfitt með að skilja: hún bara skiptir um skoðun og bara segir honum að hann megi gera þetta aftur og að hann hafi ekki gert neitt rangt! Ég skil ekki kvenmenn...
sunnudagur, 15. september 2013
ARRGG! ICH BIN WÜTEND!
Tilfinningar: Eitthvað sem
nútímasamfélag hefur búið til? Eitthvað sem innst inn í sálu
okkar dvelur, eða hvað? Er það hreinlega ekki bara hugarfóstur
hins rómantíska skálds? Hvað veit ég?
Tilfinningar: Eitthvað sem ég skil
ekki. Hvernig getur maður fundið til ef það sem ræður því
hvað maður finnur er ekki maður sjálfur. Hvað ef tilfinningar
eru bara eitthvað sem aðrir láta þig finna og þú getur ekkert
gert í?
Hví byrja ég þetta blogg á því að
tala um tilfinningar, jú, ég hef ekkert annað til að tala um!
Þolinmæði mín gagnvart þessari bók
er þvímiður að niðurlútum komin. Allir aðrir virðast skilja
betur og taka eftir smáatriðum betur en ég og ég er bara kominn
með nóg. Mig langar að tala um stærðfræði! Ég veit að það
er geðveikt nördalegt en í guðanna bænum hvað ég er kominn með
nóg af lestri! Þar sem ég veit að þú varst á málabraut,
Dagur, þá efast ég um að þú sért stærðfræðiáhugamaður og
ég verð bara að halda mínum stærðfræðiskoðunum útaf fyrir
mig...
Ég veit að ég hef nóg að tala um
en orðin eiga erfitt með að skila sér niður á blað...
Önnur ástæða þess að ég byrjaði
að ég byrjaði á því að tala um tilfinningar er að bókmenntir
eiga að vekja tilfinningar hjá fólki. Ekki það að engar
tilfinningar hafa vaknað við lestur bókarinnar bara það að ég
er bara tregari til þess. Fyrir mér er þetta bara námsefni,
eitthvað sem ég þarf að læra og ég öfunda þig fyrir að geta
elskað bók jafnmikið og þú elskar Sjálfstætt fólk.
Það skín í gegn þegar þú ert að kenna og það sést að þig
langar að við elskum bókina líka.
Þetta
hefur verið svona í gegnum mína skólagönu, hatað að lesa,
elskað að reikna. Álit mitt á lestri hefur þó batnað og ég
skal reyna að klára þessa bók með krafti.
Stórviðburðir
Athugið:
Í þessari færslu verður oft talað um ,,Atvikið“. Um talað
atvik má finna á blaðsíðu 233. Takk fyrir athylgina og góða
skemmtun!
Ákveðin
spenna hefur verið ríkjandi á milli Bjarts og Ástu Sóllilju,
aðallega vegna þess að hún horfir á hann sem einhverskonar
ofurmenni. Í mínum augum
sýnir Ásta Sóllilja
einkenni Ödipusarduldar (kannski öfgafullt dæmi en sýndu
biðlund).
Þegar
ég las Atvikið í fyrsta skipti fannst mér vera allt of mikil
kynferðisleg spenna í gangi, Ásta snýr sér að honum og horfir á
uppeldisfaðir sinn sem hann sé
svo stór og sterkur (greinlega laðast hún að honum). Svo hreyfir
Bjartur sig og kemur við líf hennar. Ásta Sóllilja er náttúrulega
bara lítið stelpa sem er að kynnast sínum líkama og vissi
líklegast ekki að hún gæti fundið svona til á þessum stað.
Ásta er hins vegar ekkert að ýta hendinni hans Bjarts í burtu,
heldur grípur í hann full losta og ,,...einmitt á þessu
augnabliki, þegar hún var búin að gleyma öllu nema honum, þá –
hratt hann henni frá sér og steig frammúr rúminu.“ (bls. 234) Persónulega
finnst mér þetta vera svolítið erótískt og lostafullt hjá
henni Ástu, en mér fannst augljóst og ekkert vafamál að Bjartur
var sofandi allan tímann og vaknaði við það að Ásta grípur
svona í hann. Þess vegna fannst mér svo gaman í réttarhöldunum
um daginn, mér finnst gaman að rökræða (kannski voru rökin
okkar um daginn kannski ekkert til að hrópa húrra
fyrir en þetta var engu að síður gaman að selja skoðanir sínar á þennan hátt).
Hellingur
sem ég get talað um meira en ég á eitthvað rosalega erfitt með
að tjá mig en meira um að á eftir.
sunnudagur, 8. september 2013
Nýtt upphaf+ljóð
Hér verða kaflaskil í bókinni. Ég
veit ekki hvað mér finnst um það, ég vissi alla vega að þetta
Rósa og Bjartur dæmi var ekki að fara að virka í 400 blaðsíður
í viðbót. Mér finnst bara gott að fá smá ferskleika í bókina
sem ég trúi að Ásta Sóllilja eigi eftir að koma með.
Það koma líka hellingur af nýjum
krökkum inn í söguna sem ég á enn eftir að kynnast betur, en
þetta er allt gott og blessað hjá honum Halldóri. Ég ætla að láta ljóðið flakka, ekki vera of grimmur í dómi þínum, við erum ekki nema aumir framhaldsskólanemar.
Sumarhús minn draumabær
Kofaskrifli´ í krummaskuði
kynt með anda fjandans.
Bóndabros í góðu stuði,
það er Bjartur, spegill landans
Hér á sauðkindin helgan sess
sérhverjum guði ofar.
Sálmum héðan veifað bless,
séraguðmundarkynið lofað.
Með rími reisti Bjartur hús,
ríðandi á rímnafáki.
Éttu þessa ljóðalús
ljóti Gunnvararhráki.
Húmir þar inni vansæl kona,
Bjartur segir: ,,Svona, svona!"
Hrjáir hana mjólk- og kjötþrár,
blessuð sé minning hennar Gullbrár.
Sumarhús hinn draumabær
sjálfstæðismanns að búa.
Venjulegan mann þangað enginn fær.
Ég er ekki einusinni að ljúga.
Hvíldu í friði, Rósa
Þegar Bjartur kemur heim úr förum
sínum kemur hann að eiginkonu sinni látinni. Mér fannst viðbrögð
hans Bjarts ekki vera mjög góð. Mér fannst það koma svolítið
þannig út eins og hann væri ekkert að drífa sig að láta vita
af andláti konu sinnar og fæðingu barns hennar. Heldur fer Bjartur
á næsta bæ og byrjar á því að tala um það sem honum var
kærast, sauðkindina. Bjartur viðurkennir þó að það sé ekki
hans sterkasta hlið að tala um mannfólk og mér finnst það
svolítið sína að þó svo að Bjartur sé þrjóskur er hann líka
veðvitaður um eigin hæfileika og veikleika. Það kemur að mínu
mati líka fram þegar kona frá Útirauðsmýri kemur að endurlífga
barnið. Þar veit Bjartur lítið um það sem er í gangi og
neyðist til að víkja með skottið milli lappanna, sjálfstæða
manninum til mikillar gremju.
Það sem ég tók einna helst eftir í
jarðarför Rósu var hversu vel Halldór lýsir sorg Þórðar.
Persónlega var þessi sena mjög tilfinningarík og ég las nokkrar
blaðsíður í þessum kafla tvisvar af því að þær voru svo
flottar.
Þó að það sé fátt skondið við
jarðarfarir fannst mér svolítið fyndið að það áhugaverðasta
sem fólkið gat talað um, í bæði brúðkaupi og jarðarför
Rósu, voru bandormar. Það var alla vega ekki miklum tíma eytt í
að ræða ævi og störf hinnar látnu, sem er í raun og veru
sorglegt því mér fannst að Rósa ætti betra skilið.
sunnudagur, 1. september 2013
Stiklað á stóru
Þó svo að mér langi til að skrifa meira þá gat ég því miður ekki skrifað meira í þessari viku sökum tímaskorts, en ég reyni eins og ég get að draga fram aðalatriðin í pælingum mínum í þessari færslu.
Bjartur kemur fram við Rósu eins og dýr, sér bara um það sem hún þarf til að lifa af, gefur henni að borða og veitir henni húsaskjól. Rósa er smám saman að fölna (fær enga ástúð, er vannærð, þunglynd) en Bjartur skilur ekkert í því hvers vegna svo sé, hann er ekki að reyna að vera vondur. Tilfinningalega hlið Rósu er gjörsamlega hundsuð og beðnum hennar um félagsskap er vísað á bug, þó svo að Bjartur heldur að hann sé rosalega klár þegar hann skilur hana eina eftir með kind. Þegar öllu er á botninn hvolft, Rósu líður illa.
Bjartur sýnir enn og aftur að hann er sá þrjóskasti í bransanum. Hann heyir stríð gegn náttúruöflum og öðru sem hann getur á engan hátt stjórnað. Það er líka svolítið fyndið að hann hneykslist á þróskunni í Rósu og segir að kvenkindin sé þrjóskari en sauðkindin þegar hann er líklegast sá þrjóskasti í héraðinu og þó svo að önnur héruð væri tekin með. Það sést líka vel hvað sumar ákvarðanir hans eru misgáfaðar þegar hann reynir að veiða hreindýrstarf upp á sitt eindæmi, það er kannski ekki eitthvað sem maður er að vinda sér út í þegar það er fárviðri og langt á næsta bæ. En hvað er stórt spendýr með horn fyrir Bjarti þegar karlmennskan og sjálfstæðið er í húfi?
Það verður gaman að sjá hvert samband Bjarts og Rósu þróast og hvert söguþráðurinn tekur okkur í næstu köflum.
Bjartur kemur fram við Rósu eins og dýr, sér bara um það sem hún þarf til að lifa af, gefur henni að borða og veitir henni húsaskjól. Rósa er smám saman að fölna (fær enga ástúð, er vannærð, þunglynd) en Bjartur skilur ekkert í því hvers vegna svo sé, hann er ekki að reyna að vera vondur. Tilfinningalega hlið Rósu er gjörsamlega hundsuð og beðnum hennar um félagsskap er vísað á bug, þó svo að Bjartur heldur að hann sé rosalega klár þegar hann skilur hana eina eftir með kind. Þegar öllu er á botninn hvolft, Rósu líður illa.
Bjartur sýnir enn og aftur að hann er sá þrjóskasti í bransanum. Hann heyir stríð gegn náttúruöflum og öðru sem hann getur á engan hátt stjórnað. Það er líka svolítið fyndið að hann hneykslist á þróskunni í Rósu og segir að kvenkindin sé þrjóskari en sauðkindin þegar hann er líklegast sá þrjóskasti í héraðinu og þó svo að önnur héruð væri tekin með. Það sést líka vel hvað sumar ákvarðanir hans eru misgáfaðar þegar hann reynir að veiða hreindýrstarf upp á sitt eindæmi, það er kannski ekki eitthvað sem maður er að vinda sér út í þegar það er fárviðri og langt á næsta bæ. En hvað er stórt spendýr með horn fyrir Bjarti þegar karlmennskan og sjálfstæðið er í húfi?
Það verður gaman að sjá hvert samband Bjarts og Rósu þróast og hvert söguþráðurinn tekur okkur í næstu köflum.
miðvikudagur, 28. ágúst 2013
Fyrstu kaflarnir
Það er margt sem kemur upp í hugann við lestur bókarinnar Sjálfstætt fólk eftir Halldór Laxness. Hugurinn fær oft lausan tauminn og gegn mínum vilja fær margt annað en bókin athygli mína. Hugmyndirnar sem eru tengdar bókinni eru þó margar hverjar hreint út sagt kjánalegar (eða kannski finnst mér þær bara kjánalegar vegna þess að allar mínar hugmyndir um það sem gæti verið ,,milli línanna" hafa verið skotnar niður af mínum fyrirverandi íslenskukennurum.) En flest allar eiga þessar hugmyndir þó sameiginlegt að tengjast Bjarti, aðalpersónunni.
Fyrst vil ég þó byrja á að tala um draugasöguna í byrjun bókarinnnar, hún er rosaleg! Munkur sem skipti yfir í vonda liðið og gerði Ísland að fórnarlambi hallæris og allskyns leiðinda. Kona, Gunnvör, sem gerir samning við munkinn og fer að éta mann og annan. Og allt gerist þetta á staðnum þar sem Bjartur kemur síðan að og ætlar að búa.
Bjartur er, að mínu mati, mjög sérstakur karl. Hann hugsar betur um húsdýrin en eiginkonu sína, en eins og kemur fram í brúðkaupi Bjarts hugsa aðrir menn í sveitinni um lítið annað en búskap, þannig er sá hugsunarháttur kannski bara í takt við tíðarandann. Bjartur á líka standa fyrir hinn dæmigerða Íslending og endurspeglar svolítið þjóðarandann. Þrátt fyrir það er Bjartur mjög ýkt dæmi um hinn týpíska bónda á þessum tíma og eru sumar gjörðir hans í besta falli skrýtnar.
Bjartur sýnir strax í byrjun að hann er þrjóskur og vill fá sýnu fram en ég vona að þrjóska hans bitni ekki á Rósu, sem virðist vera ansi meinlaus og væn.
Fyrst vil ég þó byrja á að tala um draugasöguna í byrjun bókarinnnar, hún er rosaleg! Munkur sem skipti yfir í vonda liðið og gerði Ísland að fórnarlambi hallæris og allskyns leiðinda. Kona, Gunnvör, sem gerir samning við munkinn og fer að éta mann og annan. Og allt gerist þetta á staðnum þar sem Bjartur kemur síðan að og ætlar að búa.
Bjartur er, að mínu mati, mjög sérstakur karl. Hann hugsar betur um húsdýrin en eiginkonu sína, en eins og kemur fram í brúðkaupi Bjarts hugsa aðrir menn í sveitinni um lítið annað en búskap, þannig er sá hugsunarháttur kannski bara í takt við tíðarandann. Bjartur á líka standa fyrir hinn dæmigerða Íslending og endurspeglar svolítið þjóðarandann. Þrátt fyrir það er Bjartur mjög ýkt dæmi um hinn týpíska bónda á þessum tíma og eru sumar gjörðir hans í besta falli skrýtnar.
Bjartur sýnir strax í byrjun að hann er þrjóskur og vill fá sýnu fram en ég vona að þrjóska hans bitni ekki á Rósu, sem virðist vera ansi meinlaus og væn.
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)